Blaski i cienie Jesieni Życia

Nie myślę źle o starości, bo wiem, że starzenie się jest, jak wszyscy wiemy, zmianą nieuchronną. Jest niezależna od nas. Tajemnica, która onieśmiela i niepokoi.

O tzw. jesieni życia pisano wiele, w różnych odsłonach i barwach. Listopad to czas, w którym o wiele częściej niż zwykle myślimy o przemijaniu. Nie myślę źle o starości, bo wiem, że jest ona zmianą nieuchronną. Jest niezależna od nas. Tajemnica, która onieśmiela i niepokoi. Na czym polega paradoks śmierci? Dopóki jesteśmy w tym wymiarze, tamten zawsze pozostanie tajemnicą. Tej jeszcze nawet filozofowie nie odkryli.

Zaprzeczamy śmierci, jak byśmy byli nieprzemijający w czasie i w przestrzeni. Jednak w głębi serca wiem, że to właśnie przemijanie. Wiem też z czym się wiąże, co czyni ze śmierci temat tabu.

Wracając do paradoksu – jesteśmy, póki co, w tym wymiarze i na nim się skupmy. Na co dzień często przebywam z seniorami. Dużo rozmawiam, ale przede wszystkim słucham. To bardzo cenny czas dla mnie, ale też bardziej inspirujący i skłaniający do przemyśleń.

W głównej mierze problemem jest funkcjonowanie starszych ludzi. Niektóre stereotypowe poglądy przyczyniają się do niewłaściwego traktowania ludzi starszych. Poznanie postaw ludzkich wobec seniorów, moim zdaniem, jest bardzo ważne. Opinie ludzi przyczyniają się do spadku samooceny i poczucia kontroli nad ich życiem, co w rezultacie może prowadzić do obniżenia poczucia jakości życia seniorów. Dane jasno wskazują, że wzrasta procent ludzi w wieku senioralnym. Każdy z nas, w tym ja, będzie w tym przedziale wcześniej, czy później. To nieuchronne...

Przez wiele lat seniorzy przyzwyczajeni byli do życia w pędzie: praca, dom, dzieci. Ogrom ludzi dookoła. Kiedy zderzają się z murem, że przyszedł czas emerytury nie potrafią tego życia zorganizować. Przestają żyć, bo nie widzą potrzeby. Zaczynają jedynie tkwić w życiu. Apatyczni, smutni, w pojedynkę, często nieszczęśliwi. Czy musi tak być? Głęboki oddech, głowa do słońca jesiennego, uśmiech na twarz – i... ruszaj! Żyj tak, jakby przed tobą była jeszcze co najmniej stówa. Potraktuj Jesień Życia za nowy etap/początek otwierający nowe możliwości samorealizacji. To nie jest łatwe, ale możliwe. Zwłaszcza ze wsparciem bliskich lub przychylnych osób.

Zachęcam seniorów, swoich podopiecznych do zainteresowania się sąsiadką, która sama siedzi na ławce przed klatką schodową. Sugeruję rozmowę. Mówię o miejscach przyjaznych dla seniorów np. Klubie Seniora czy o fundacjach i ich propozycjach na miłe spędzanie czasu. Może w pobliskiej bibliotece jest ciekawe wydarzenie, które może właśnie ciebie zainteresuje? Możliwości jest naprawdę wiele. Poznawaj piękno tej wolności i ciesz się tym, że wreszcie możesz je ułożyć według własnych wyobrażeń i dodać sobie koloru w Jesieni Życia. Barwy starzenia się zależą wyłącznie od nas samych. Nikt inny nam tego kolorować nie będzie.

Wpadam często niespodziewanie do mamy. Lubię jej uśmiech i zaskoczoną minę, kiedy mnie widzi. Wiem, że trudno seniorom rozmawiać z własnymi, dorosłymi najczęściej dziećmi, bo to inne pokolenie, inne technologie, itp. Bo o czym mamy rozmawiać? Pewnie zajęci i będę przeszkadzać... Często te słowa słyszę od podopiecznych. To bardzo przykre. Gorsze jest jednak to, że oni słyszą od bliskich w słuchawce „dziś nie mam czas…, teraz nie mogę, pracuje… ".

Myślę o tym i nie chcę usłyszeć takich słów od swoich dzieci na starość, a WY? Czułabym się samotnie, niepotrzebna. Dzieci biorą z nas przykład. Na pewno tego chcemy ich uczyć? Ja często powtarzam moim synom by:

INNYCH TRAKTOWALI TAK, JAK ONI BY CHCIELI BYĆ TRAKTOWANI.

Może to dobry czas na spędzenie czasu z tymi, którzy jeszcze z nami są i powiedzeniu im KOCHAM CIĘ, zjedzenie wspólnego posiłku, by nie było za późno, bo zostanie nam tylko znicz i wiązanka na pomniku...

Patrycja Martuś