Żydzi – perspektywa dotycząca Strefy Gazy

Tym razem nie poruszę tematu lokalnego, bezpośrednio korelującego z naszym regionem. Bywają tematy ważne, między innymi te, które dotyczą człowieka w objęciach wojny, jego godności i praw. Do tych rozważań zainspirowała mnie relacja dwóch Żydów, w czasie pewnej konferencji, w której uczestniczyłam. Opowiadali oni o wojnie w Strefie Gazy z perspektywy ich narodu, pracy oraz niesionej pomocy osobom doświadczającym traumy, zarówno: cywilom jak i żołnierzom.

Przytoczę ich wypowiedzi, jednak nie mam możliwości ich autoryzacji, więc nie podam nazwisk moich mówców. Całość opieram na moich notatkach z ich przemowy i prezentacji. Mimo to uważam, że warto pochylić się nad tą relacją.

Dodam jeszcze, że Strefa Gazy to teren położony na wybrzeżu Morza Śródziemnego pomiędzy Egiptem a Izraelem. Ziemia ta ma powierzchnię 360 kilometrów kwadratowych. Jest to newralgiczny punkt na mapie świata, ponieważ często na tym kawałku ziemi dochodzi do zatargów, działań zbrojnych, a obecnie trwa wojna. Przez wiele lat, zwłaszcza w mediach, przekaz dotyczący stron konfliktu, bywał jednostronny, napisałabym: „propalestyński”. W tej debacie, nie chcę zabierać autorytatywnie głosu. Pragnę pokazać inną perspektywę. (ABP)

Relacja prelegentów:

- Chcielibyśmy opowiedzieć państwu o tym, co się dzieje teraz w Izraelu. Nazwa „Palestyna” to potoczna nazwa jednego z regionów. W rzeczywistości określenie „Ziemia Palestyńska” dotyczy miejsca gdzie Żydzi mieszkali od zawsze. Nie jest prawdą, że Żydzi przejęli Meczet Al - Aksa w Jerozolimie. Patrząc na to, co doświadczamy, można dojść do takiej analogi, że Żydzi obecnie przeżywają holokaust od Arabów. Naszym zdaniem światowe media nie przekazują prawdziwej historii o nas. Izrael wycofał się ze Strefy Gazy w 2005 roku, ponieważ naszym celem była poprawa bezpieczeństwa naszego narodu, już wówczas czuliśmy się zagrożeni i nie było pokojowego dialogu ze strony Arabów. Oddaliśmy ziemię za pokój. Tak naprawdę zmuszono Żydów do eksmisji, do porzucenia swoich miejsc pracy. Wielu z nas żyło tam z hodowli kwiatów, które eksportowano.

- Ja służyłem w Gazie zanim Izrael z niej wyszedł. W 2005 roku HAMAS (Muzułmański Ruch Oporu, organizacja polityczno – militarna o charakterze terrorystycznym walcząca o niepodległość Palestyny – przypis A.B.P.) przejął władzę nad Gazą i nie było żadnych negocjacji z Żydami w tamtym czasie. W 2007 roku HAMAS rozpoczął budowę sieci tuneli w Strefie Gazy, budowano je piętnaście lat. Gaza miała stać się machiną wojenną. Ten system tuneli służył celom militarnym. Zrobiono w nich magazyny do przechowywania i transportowania broni. Wyjścia na powierzchnię były umiejscowione w szpitalach oraz w szkołach, w domostwach należących do cywili.

- Tak, ludzie żyjący na powierzchni mieli być żywymi tarczami. Przez tyle lat nie zbudowano żadnego schronu dla cywilów. W 2007 roku zaczęto atakować nasze wioski. Zostaliśmy zmuszeni by wkroczyć do Gazy, ponieważ musieliśmy się jakoś bronić. Walczyliśmy o przetrwanie, naturalnym było przejęcie przez nas magazynów broni, utrudnić HAMAS –owi ataki militarne na nas. Naprawdę w naszym narodowym DNA jest wpisany pokój. HAMAS kieruje się regułami dżihadu. Od lat walczy przeciwko naszym wartościom, wierze i naszemu krajowi. Oni chcą nas zniszczyć, to jest moralny obowiązek każdego Muzułmanina.

To prawda 7 października 2023 roku wybuchła wojna, o której przebieg obwinia się tylko nas. HAMAS zakrywa się dyplomacją i ludźmi w cywilu i robi z nas potwory, w opinii publicznej. HAMAS zaatakował nas w czasie naszego święta radości SUKKOT, wielu z naszych żołnierzy stacjonujących na granicy, było w tym czasie na przepustce w swoich domach. Nasze władze państwowe i militarne źle odczytały to zagrożenie, nadchodzące raporty i pierwsze symptomy ataku wroga. Zatakowano nas bezbronnych nad ranem. W naszym kierunku wystrzelono tysiące rakiet. Wróg przeszedł do ataku lądowego. Zamordowano około 1200 osób. O tym się w ogóle nie mówi w mediach, że cywile po stronie Izraela, w tej wojnie również giną, są porywani i więzieni niewiadomo gdzie. Całe rodziny cierpią…

- Celem ataku były również kobiety w ciąży, dzieci i niemowlęta. To był makabryczny akt terroru HAMASU. W jednym z ataków zginęło czterdzieścioro niemowląt. To było coś strasznego. Nasi żołnierze znaleźli tam ciała dzieci, którym poobcinano głowy, niektórym rączki. Rodzice leżeli pozabijani w łóżkach. Zapach krwi, martwych ciałek był dla nich traumatycznym przeżyciem, niektórzy do dziś nie mogą wyjść z tej traumy. HAMAS zostawił po sobie spalone domy, wymordował rodziny. Niektóre ofiary, w tym dzieci były palone żywcem…

- W czasie nagrywania filmu dokumentalnego z jedną z ocalałych kobiet, która była w tym czasie szczęśliwa, bo miała swoje niemowlę żywe na ręku - otrzymała telefon, że jej mąż został zabity. Tragedia. Pewne małżeństwo, w czasie ataku na ich miejscowość, ukryło dwójkę malutkich dzieci zamykając je w sejfie. Rodzice zostali zamordowani. Izraelscy żołnierze, którzy dotarli do nich później, uratowali te dzieci i oddali je pod opiekę dzidkom.

- HAMAS zaatakował nad ranem młodzież, która uczestniczyła w Festiwalu Supernova Sukkot Gathering. Doszło tam do licznych gwałtów, odcinano ofiarom głowy… Oprawcy brali również prywatne telefony swych ofiar i wysyłali filmiki z dokonywanego mordu i terroru ich znajomym i bliskim…

- To właśnie dlatego Izrael jest w stanie wojny. Bronimy się, aby te bestialstwo się nie powtórzyło. Każda wojna zabiera cywilów po obu stronach i ich dotyka, dotyka też żołnierzy. Chcielibyśmy, aby świat spojrzał na nas z tej perspektywy. Nikt z nas tej wojny nie chce, a HAMAS lokuje swe punkty militarne, wyjścia z tunelów w miejscach, gdzie są punkty cywilne. HAMAS nie dba o swój naród, nie chroni go. To jest bardzo trudne i dla nas. Traumatyczne, pracujemy pośród takich ludzi.

- W naszym narodzie jest odwaga i opór przed najeźdźcą. My jesteśmy chrześcijanami, wierzymy w Boga (osobista deklaracja prelegentów – przypis A. B. P. ), a nawet nam jest to trudno wyjaśnić, przeżyć i zrozumieć. Wierzymy, że Bóg nad nami czuwa. Pewien nasz znajomy jeździ Jeepem i jego zadaniem jest tylko zbieranie rannych i odwożenie ich do szpitala, przechodzi bardzo trudne chwile widząc to wszystko. Cały Izrael jest w traumie.

- Pracujemy z tymi ludźmi, pomagamy im przepracować traumę. Nasz hymn narodowy ma przesłanie o nadziei i to też zachęca do łączenia się, pomagania innym, wspierania ich, do wspólnego przejścia przez trudne chwile i czas żałoby. Łączymy się i wzajemnie sobie pomagamy. Ludzie wierzący i nie - sięgają po psalmy i to im pomaga. Jedna z uwięzionych kobiet, przez cały czas bycia w niewoli, cytowała Psalm 27 i tak wytrwała osobiście doświadczane okrucieństwo. Jako naród nie raz już przeszliśmy trudne chwile. Nauczyliśmy się akceptować radość i ból i przechodzimy przez nie razem.

Chcemy aby świat się o tym dowiedział i obiektywnie podszedł do sytuacji w Strefie Gazy. Wojna dla nikogo nie jest dobrym rozwiązaniem. Nie możemy się nie bronić przed terrorem, okrucieństwem i ciągłym zagrożeniem ze strony HAMAS – u, który nie przebiera w środkach i jest gotów poświęcić swoich cywilów i zrobić z nich żywe tarcze...

W czasie gdy pisałam te notatki, oglądałam filmiki ze Strefy Gazy, łzy napływały mi do oczu. Zofia Nałkowska napisała kiedyś: „Ludzie ludziom zgotowali ten los” („Medaliony”). Ten cytat dotyczył holokaustu, którego autorami byli wówczas Niemcy, historia się powtarza, choć tym razem oprawcą jest HAMAS. Przy tej okazji cierpią zwykli ludzie po obu stronach, doświadczają traumy, a opinia publiczna wydaje wyroki i osądza. Świat się przygląda. Tylko nielicznych stać jest na pomoc i wsparcie. Mam poczucie, że jest to sytuacja patowa po obu stronach. Na pewne sprawy nie mamy wpływu, ale może choć wzbudzi się w nas refleksja, że w Izraelu żyją nie "potwory" tylko zwyczajni ludzie, którzy znaleźli się w ekstremalnej, niewyobrażalnej sytuacji, w której jako Polacy obecnie nie jesteśmy. Prelegenci, których słuchałam, odnieśli się do czasów okupacji w Polsce i doświadczania przez nas wojny. Warto spojrzeć na innych z szerszej perspektywy. Agnieszka Beata Pacek.

Zdjęcie pochodzi z archiwum Agnieszki Pacek;